شعر صبح

و دوباره پاییز

و دوباره برگهای رنگارنگ

و خیابان پر شده از 

عشق های پاییزی

و تو

در جستجوی خودت

مرا میخوانی

و من مسخ در سیلاب گذر زمان

ساکت 

و تو با باریدن باران

رفتن برف

در کوچه تنهایی

مرا در خود گم کرده ای

در سکوت بی انتهای شب
من در سکوت خود
فریاد می زنم
فریاد سقوط محبت و عشق

در دل
چه شرابیست کهنه نگارا
هر زمان می گذرد
ضربه به دل بیشتر است

عشق را هرگز نمی بایست نادیده گرفت
با تمام روح و جان بایست آن دیده گرفت
من تو را عمری نفهمیدم و بعد از آن دگر
روح و جان وقتی نمی بایست آن دیده گرفت