انسانی تشنه در بیابان خدا
تشنه دوست داشته شدن
تشنه سلام
تشنه لبخند
و سبویی شکسته در برم
و آهی در قلب
و دلی شکسته از جانم
چه جهنمی بود بیابان
پر از درد
پر از دوری
از یک سلام
از یک لبخند
و بیابان دردی بود
که مرا
با خود برد
به قعر نداشته هایم
و من
به اشتراک بگذارید
دیگر اشعار پرواز سکوت
