قهوه چیزی نبود جز بهانه ای برای دیدن تو بوییدن عطر تنت در لابلای برگ درختان

و من تو را در آزادی بهار در پاییز دیدم چتری در دست از جنس آغوش و گلوگاهی پر از

و من بر سنگ فرش خیابان تو را قدم می زنم و برایت شعر می خوانم و برگ های پاییزی

درختانی سبز به بلندای آسمان سبز و پر از نور چشمه ساری در کنار جاده ذلال مثل پنجه آفتاب بوی

کاش شعری می آمد برای آمدنت در آرامش شب در سکوت و در هنگامه چیدن ستاره ها کاش تو اول

و رگهایم هنوز تو را در اعماق وجودم فریاد می زند بی محابا و بی اغراق

و ستاره ها بر روی ماه تو چشمک می زنند و برایت از دور دستهای ناپیدا قصه فصل ها را