شعرهای بلند

و دلم چگونه بی تاب می شود بدون حضورت در عصر پنجشنبه بدون تو در میان دیوارها و سکوت سقف

و در این تابستان گرم من چشم های تو را می خواهم و برای در آغوش کشیدن تو به ستاره

رقص برگها را بر روی سنگ فرش خیابان می بینی که چگونه تو را به زیستن وا می دارد و

مه و باران و سکوت همه جمع اند تو بیا بنشین حرف بزن از ته دل از دل و جان

شب است و سکوت و تنها صدای خط اتومبیل می آید جاده های نورانی از نور بی فروغ کجاست کرم

بوی نفسهایش همدمیست برای شبهای طولانی زمستان گرمای وجودش در هوای اتاق می پیچد و او مانند خورشید مهربان و

کی می شود پرنده های کوچک من به او سر بزنند کی می شود او به پرنده های من آب

وقتی برایت می نویسم دل پر از آشوب می شود اما… چه آشوب آرامش بخشی گویی‌… آرامش خیالم با نوشتن