شعرهای بلند

بوی نفسهایش همدمیست برای شبهای طولانی زمستان گرمای وجودش در هوای اتاق می پیچد و او مانند خورشید مهربان و

کی می شود پرنده های کوچک من به او سر بزنند کی می شود او به پرنده های من آب

وقتی برایت می نویسم دل پر از آشوب می شود اما… چه آشوب آرامش بخشی گویی‌… آرامش خیالم با نوشتن

حرفی نزنیم نتوانیم قولی ندهیم نتوانیم هنوز درختان نفس می کِشند هنوز صدای قناری می آید فصل ها را بخاطر

ولنتاین روز عشاق روز گرمای مضاعف خورشید ولنتاین روز مهربانی روز محبت ولنتاین روز همه کسانیست که در گوشه ای

شب و سکوت ستاره ها شب و پچ‌ پچ‌ جیرجیرکها شب و مهربانی ماه شب و غصه های پر غصه

و عشق صدای سکوت است سکوتی در اعماق جان و چه بی صدا خرد می کند استخوانهای در هم تنیده

تو در آن سویِ جاده عشق و من در برزخ عشق کلمات در جاده تو سُر میخورند کلمات در جاده