شعرهای بلند

و عاشقانه هایم را با شب تقسیم می کنم با سکوت شب با زمزمه های باد عاشقانه هایی که باید

و چشمانم بار گناهی را می کشد که سالها در انتظار دیدن تو بودند تویی که از دیدگانم مخفی و

انسانی تشنه در بیابان خدا تشنه دوست داشته شدن تشنه سلام تشنه لبخند و سبویی شکسته در برم و آهی

و چه روزگار مرداری است سکوت، خشم، مرگ مرگی آهسته و پیوسته تمامی ندارد این راه مردابی و هنگامه شب

و دوباره پاییز و دوباره برگ های رنگارنگ و خیابان پر شده از عشق های پاییزی عشق های رنگارنگ و

و چشمهایت مرا در نماز صبح اسیر خود کرده است چه آمدنی و چه رفتنی بود چشم انتظار تو از

سکوت خنده های تو شعری نمی آورد برای بودن چشمهایت برای تو که سالها دور بودی نزدیکی به من اما

شب استُ سکوت شب استُ صدای جیرجیرکی در پستوی خانه صدای ماهی از تنگ آب که مرثیه خوان من است