اشعار

رقص برگها را بر روی سنگ فرش خیابان می بینی که چگونه تو را به زیستن وا می دارد و

مه و باران و سکوت همه جمع اند تو بیا بنشین حرف بزن از ته دل از دل و جان

شب است و سکوت و تنها صدای خط اتومبیل می آید جاده های نورانی از نور بی فروغ کجاست کرم

بوی نفسهایش همدمیست برای شبهای طولانی زمستان گرمای وجودش در هوای اتاق می پیچد و او مانند خورشید مهربان و

کی می شود پرنده های کوچک من به او سر بزنند کی می شود او به پرنده های من آب