اشعار

باتو به یادت یک فنجان چای می نوشم شاید آبی بر آتش باشد شاید آتشی بر خاکسترم

دل در گرو چشمت جان در گرو مهرت جانی تو به جانم ده ای جان من از جانت

شب است صدای پرنده را می شنوی؟ شرشر آب را چطور؟ چه سکوتی دارد صدای تنهایی من

در خیالت قدم می زنم با کوچه هایت خاطره می سازم و در کافه ای به یادت چای می نوشم

پدر داستانی بدون تکرار

به یاد تو زیر باران کتاب عشق را می خوانم

تو تنها سکوت حرف من هستی

تنهایی تنهایی خودم را با هیچکس تقسیم نمی کنم تنهایی من سهم درختان است بس